 |
ANZEICHEN DES FRÜHLINGSvon ANREAS ARNAKIS aus LOGOGRAPHIA 02/2018 |
Von oben, so wie ich ihn sehe,
Erscheint dieser sonnenlose Innenhof
Noch enger,
Allseits eingeschlossen von alten Wohnhäusern,
Einer anderen Wehmut und Zeit.
Zwei Spannen freier Erde
Von grauem Kopfsteinpflaster umgrenzt,
Verkünden mir schlicht
Die baldige Ankunft des Frühlings.
Vereinzelt haben die Wildblumen begonnenIhre Blütenstengel zu heben
Aus dem dichten Gras,
Als ob sie krampfhaft suchten nach ihren Gefährten.
Sie wissen, ihr Leben ist von flüchtiger Schönheit,
Von vergänglichem erotischem Schauder.
Ich verweilte wie angewurzelt beim Bild,
Bis mir unbewusst hochstieg
Ein Anflug von Trauer, von Melancholie
Über die Vergänglichkeit des Schönen,
Das, auch wenn es aufhört zu sein,
Die Seele gebunden an das Erinnern bewahrt,
Wobei es selbst diesen wenigen noch verbliebenen
Freuden des Frühlings eine Bitternis einflößt.
Ins Deutsche übertragen von: Hans Eideneier
|
ΣΗΜΑΔΙ ΑΝΌΙΞΗΣαπό τον Ανδρέας Αρνάκηςαπό το ΛΟΓΟΓΡΑΦΙΑ 02/2018 |
Από ψηλά, όπως την βλέπω,
Φαντάζει ακόμα πιο στενή
Αυτή η ανήλια αυλή,
Κλειστή ολούθε από γερασμένα σπίτια,
Μιας άλλης θλίψης κι εποχής.
Δυο πιθαμές λεύτερης γης
Που την ορίζουν γκρίζα καλντερίμια,
Μου αναγγέλλει ταπεινά
Της Άνοιξης τον σύντομο ερχομό.
Τα λιγοστά αγριολούλουδα έχουν αρχίσει
Να σηκώνουν τις ανθοκεφαλές τους
Πάνω από το ίσχνό χορτάρι,
Ψάχνοντας, εναγώνια θαρρείς, το ταίρι τους.
Ξέρουν πως η ζωή τους είναι φευγαλέα ομορφιά,
Εφήμερη ερωτική ανατριχίλα .
Έμεινα στην εικόνα καρφωμένος,
Μέχρι που με κυρίεψε ασυναίσθητα
Μια λύπη, μια μελαγχολία
Για την παροδικότητα του ωραίου,
Που, ακόμα κι όταν πάψει να υπάρχει,
Κρατάει δέσμια την ψυχή στη θύμησή του,
Πικραίνοντας κι αυτές, τις μετρημένες
Ανοιξιάτικες στιγμές που έχουν απομείνει.